Madilim ang paligid
binabagtas niya ang madilim na daan upang makatakas.
Kamay at braso ang nagsisilbing panghawan sa mga talahib-
na nagiging sagabal sa tinatahak niyang landas.
Takbo't lakad-
inaalipin ng takot ang mga binti't paa.
Nagpasalamat siya sa mga kuliglig-
ang mga daing at paghihirap ng mga kasama'y hindi na naririnig.
Nagpasalamat siya sa dilim-
Nawala sa kanyang paningin
ang mga kasama niyang nakahandusay at pinatay.
Nagpasalamat siya sa bahagyang liwanag ng buwan-
nakita niya ang daan ng pagtakas.
"Ayaw kong mangyari sa akin ang sinapit ng aking mga kasama--
kailangan kong makalayo sa sakim na Asendero."
Ngunit, natigilan siya sa pagtakbo nang wala na siyang maaninag.
Ang buwan na nag-iisa niyang tanglaw;
natakpan ng ulap.
"Ito na ba ang hangganan ng aming ipinaglalaban?"
Napaluhod siya't sarili'y kinausap,
pumatak ang luha sa lupa
"Hindi!
Hindi ko sila maaaring talikuran."
Madilim man ang kanilang kamatayan
may liwanag pa ring naghihintay-
palalayain ng ulap ang buwan-
May paparating na bagong umaga
para sa pakikibaka-
at katarungan.
--Lenkurt Lopez--
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento